Hoi Patrizio! In 2011 kwam je naar Nederland om te dansen. Waar denk je aan als je terugdenkt aan je eerste ontmoeting met Nederland en Nederlandse mensen?
“Nederland voelde én voelt nog steeds als Disneyland voor mij. Het is zo netjes en gestructureerd allemaal. Ik herinner me dat ik destijds vaker het gevoel had dat Nederlanders vooral veel met hun eigen dingen bezig waren, maar dat ik het praktische, nuchtere en alledaagse ook heel fijn vond. De taal was iets raars. Het klonk zo hard allemaal. Nu ik hier een paar jaar woon, versta ik het en klinkt het veel aangenamer.”
Juist vanwege die verschillen, heb je ooit getwijfeld of je een nieuw thuis kon vinden in Nederland?
“Ik was voor mijn auditie nog nooit in Nederland geweest. Ik hoorde altijd zoveel mooie dingen over het land, maar had nooit de kans gehad om ze zelf te beleven. Maar zo gauw ik voet aan land zette, was ik verliefd. Ik heb nooit getwijfeld of Nederland een nieuw thuis kon worden. Ik wist wel dat het een uitdaging zou worden, maar ik heb die met veel plezier volbracht.”
Heb je de indruk dat mensen jou soms ook zien als een vreemde eend?
“Ik denk dat ik op veel momenten in mijn leven ben gezien als vreemde eend, omdat ik vrij verlegen ben. Ik ben daarom wel eens onderschat, waardoor ik misschien minder kansen kreeg ten opzichte van anderen. Maar op de meest belangrijke momenten in mijn leven heb ik altijd iemand gehad die in me geloofde, en nog steeds. Misschien juist wel door de ‘vreemdheid’ die ze in me zagen. En juist dat helpt me door alles heen.”
