Hoe grote gebeurtenissen je niet klein krijgen...

Met een dijk van een team en groot plezier werkte ik de afgelopen maanden al aan de prachtige toneeltekst die Benny Lindelauf speciaal voor ons schreef. Genietend van de kracht van dit verhaal en het Limburgs dialect, waar de acteurs op de vloer hun eigen 'DSM-taol' van maakten, bereiden Bas Zuyderland en ik ons voor op de laatste repetitieloodjes nu de zomerstop bijna voorbij is.

Bas duikt weer naast mij in de zon, nadat hij in onze donkere theaterzaal in de Schouwburg samen met onze lichttechnische jongens het sluitstuk van de vormgeving heeft bepaald, terwijl ik thuis ondertussen lig te luisteren naar de nieuwste geluidscomposities die ik krijg toegestuurd en antwoord op vragen over productie en PR.
Dan wordt alles onzeker. Opnieuw wordt alles onzeker.

We hadden een heerlijke zomer na een heftig jaar waarin Bas, die de afgelopen vijf jaar goed heeft leren leven met een ernstige hartziekte, in aanloop naar een uiteindelijke harttransplantatie een steunhart krijgt ingebouwd. Deze ingenieuze hartpomp heeft een aantal belangrijke hartfuncties overgenomen. Maar heeft gedurende het jaar helaas ook voor ernstige complicaties gezorgd. En dat gebeurt ook nu onverwacht weer, precies tijdens onze 'klaar voor de start'-aanloop. Dus breng ik Bas opnieuw naar Utrecht, naar een verontrust UMC, waar de onderzoeken binnen 'no-time' tot de conclusie leiden dat zijn steunhart binnen 3 dagen verwijderd en vervangen moet worden voor een nieuw exemplaar. Wij hebben inmiddels geleerd dat elke dag een geschenk is, wij mensen kwetsbare wezens zijn en dat we onze houvast nergens anders dan in onszelf kunnen vinden. We laten de schrik toe, halen diep adem en bereiden ons voor op wat komen gaat. In mijn geval betreft die voorbereiding dit keer het moeilijkste uit mijn regisseursbestaan. Het is de nachtmerrie van elke regisseur: dat je noodgedwongen je dierbare voorstelling, je theaterkind niet af kunt maken, maar los moet laten.

Omdat Bas en ik samen de artistieke motor en herbergvader en -moeder van Het Laagland zijn geworden, hebben onze teamgenoten in de loop van de afgelopen jaren al heel wat meegemaakt en meegeleefd. Als het aankomt op talent voor improviseren dan kunnen de Laaglanders van welke 'afdeling' dan ook allemaal zo meedoen aan het tv-programma 'De Vloer Op'.

Geleerd van het verleden was er bij dit project voor het eerst een Plan B achter de hand. En dus droeg ik vorige week mijn regie over aan Annelies van Wieringen, compleet met al die fijne mensen en al mijn vertrouwen in haar vakvrouwschap om ZUJERLEECH af te maken.

Zo kon ik met groeipijn in het makershart, maar met opgelucht hoofd en mijn handen vrij, met mijn hele wezen Bas opnieuw bijstaan gedurende een zware, maar geslaagde operatie, waar hij nu naar wens van ligt te herstellen.Met een voor mij ongekende afstand lees ik vanuit Utrecht elke avond de update die Annelies me na een nieuwe repetitiedag stuurt. Ik gloei van trots op de Laaglandcast & crew waar zij zo lovend over is. Ik ben ontroerd over de veerkracht van die hele grote ploeg, die Annelies onmiddellijk in het theaterhart sloot, omdat ze het mijne erin herkende. En ik volg met genoegen de ontdekkingen die Annelies op de vloer nog doet en de gedurfde eindkeuzes die ze samen met de acteurs maakt. Zujerleech wordt prachtig!

'We werken hard en licht tegelijk', zo sms't acteur Lennart me. En ik bedenk me dat ik juist zo hou van die combinatie en dat precies dat ook van toepassing is op hoe Bas en ik ondertussen in ons 'gewone' leven werken aan acceptatie en herstel.

Mijn oprecht loslaten en overdragen in deze uitzonderlijke situatie leert mij de meest wijze levensles en geeft mij behalve mijn oersterke geliefde nog een groot geschenk. Wat ben ik, wat zijn wij gezegend met zo'n grote liefdevolle mensenschare om ons heen, hard én licht werkend. En wat wordt er in het echte leven door iedereen met zoveel veerkracht en -zuiderse- lichtheid ook daadwerkelijk uitgedragen waar we in dit theaterstuk voor staan. Hoe grote gebeurtenissen ons niet klein krijgen. Ik hoop jullie, mede namens Bas, in het licht van onze veerkrachtige voorstelling vanaf komend weekend weer te mogen ontmoeten bij Het Laagland. Ik ben dan diegene met de zachte en trotse glimlach. 

Inez Derksen
Artistiek Leider Het Laagland & regisseur Zujerleech


Foto: Kim Stienen